Conde Varo é o nome artístico de Xián Gómez, un músico galego cuxa trayectoria resume o espírito independente do pop-rock contemporáneo. Con influencias que van desde o rock clásico ao pop alternativo, a súa música destaca por letras introspectivas e unha produción coidada que o artista compostelán daba a coñecer co lanzamento de Proyecto Manhattan (2022), o seu primeiro longo.

Desde entón, Conde Varo fíxose un oco na escena, consolidando un estilo facilmente recoñecible, cargado de simbolismo —ou, como el adoita chamalo, «sincronicidades»— e do que fai gala no seu novo disco e segundo longo, 14:41 (2025).

 

 

Xián Gómez é o músico e compositor compostelán detrás de Conde Varo, proxecto musical en activo desde a primavera de 2020. Cal dirías que foi o momento clave no que decidiches lanzar as túas propias cancións logo de pasar por outras formacións?

Conde Varo: «A pandemia da COVID, realmente. A historia é curiosa, porque no outono de 2019 toda a miña vida parecía aliñarse na dirección desta decisión: xusto saía dunha relación de dous anos, a banda na que levaba ano e pico tiña que parar porque o cantante marchaba a Madrid, ía ter menos materias aquel ano na carreira... Estaba xa apostándoo todo gravando os dous primeiros sinxelos do que acabaría sendo Conde Varo (“Juego de Espejos” e “Las Damas de Noche”). O único obstáculo foi unha crise persoal ligada ao falecemento dun familiar, que fixo que tivese que retrasar todo uns meses.

Foi xa na primavera seguinte, confinado e despois de pasar tres semanas encamado con mononucleose (engado que enfermar de algo tan raro en plena pandemia foi unha auténtica paranoia en si) cando finalmente vin o camiño totalmente aberto para facer públicos os primeiros temas».

 

Publio Quintilio Varo foi un político e militar romano coñecido pola batalla de Teutoburgo contra os xermanos, que rematou nunha sonada e catastrófica derrota. Este Varo ten algo que ver co teu nome artístico ou saíu doutro lado?

Conde Varo: «Pois é curioso, porque nada que ver (que eu saiba, polo menos). Tamén me gusta chancear con que Conde Varo significa “conde dos cartos” [risos] porque, ao parecer, en México aos cartos tamén lles chaman “varo”. Pero nin “Conde” é un título nobiliario nin “Varo” é polos cartos ou por militares romanos: son os segundos apelidos de meus pais (e os primeiros das miñas avoas).

Inicialmente, este ía ser un proxecto de tres persoas: meu mellor amigo, miña irmá e mais eu. Pero o meu amigo tivo que baixar do carro en marzo de 2020 e quedamos miña irmá e mais eu. Ela díxome que non se vía coa capacidade de comprometerse como integrante do proxecto, pero ía estar sempre apoiando (cousa que ata agora foi certo 110%). Foi nese momento cando me din conta de que tiña que usar un nome artístico que me representase a min, pero deixase espazo no seu significado para englobala a ela tamén. Como compartimos apelidos, a resposta era evidente. Resolvín acudir a “Conde Varo” porque por DNI somos Gómez Rodríguez (un pouco xenérico), pero lembrei que o meu pai foi actor durante moitos anos usando o apelido materno, Varo, en lugar do paterno, Gómez (por esta mesma razón). E así quedou o de Conde Varo».

 

Antes comentabamos que fuches parte de bandas de rock e blues, que dirías que achegou esta experiencia previa á hora de conformar o teu proxecto en solitario?

Conde Varo: «Axudoume moito a romper a casca. Sempre fun moi introvertido e, ás veces, ata medroso a nivel social. A idea de ir a tocar a sitios e interactuar co mundo de aí fóra dábame pánico. Subirme a un escenario a tocar era doado, sempre foi a miña natureza; falar co dono do local ou pedirlle algo ao técnico de son... iso xa era unha odisea. Abrirme a esa experiencia arroupado por outras persoas que sentes que saben o que fan, permitiume dar un importante paso adiante nese aspecto.

A maiores, diría que a habilidade como baixista (o rol que tiven nestas bandas), é algo que pode pasar desapercibido a primeira vista, pero que me permitiu sentar unha base moi sólida na construción das gravacións que non tería só coas miñas dotes de guitarrista (que é o meu instrumento principal)».

 

 

Ademais de músico e compositor, tamén es psicólogo. Cres que estoutra faceta inflúe dalgún xeito na forma en que escribes cancións? De ser así, como?

Conde Varo: «Teño que aclarar que son psicólogo de formación (teño o Grao en Psicoloxía), pero non exerzo profesionalmente, polo que non teño claro que sexa legal facerme chamar así [risos].

Realmente creo que esta faceta non inflúe directamente na miña música, senón que a miña personalidade é unha moi apta para ambas disciplinas. Sempre fun extremadamente introspectivo, analítico e empático, e tiven moita curiosidade por aprender a comunicar emocións, pensamentos e estados internos con palabras da forma máis precisa posible. Isto deu como resultado que as miñas letras teñan un carácter único e persoal, e expresen cousas que todos sentimos, pero non sempre sabemos expresar.

Doutra banda, tamén me fixo ter a curiosidade de ver que podía aprender acerca da mente estudando a carreira de Psicoloxía. Pero non creo que sexa influencia entre facetas, senón que ambas facetas son síntomas da miña forma nata de ser».

 

As túas composicións ben poderían caer dentro do pop-rock ou indie, pero sen etiquetas, como definirías a túa música? A que soa Conde Varo?

Conde Varo: «Diría que son unha mestura entre o pop-rock español de finais dos 90 e principios dos 2000 (que é a música que máis escoitaba na radio nas viaxes en coche cando era un neno), e a escena do rock alternativo americano e británico dos 90».

 

 

Tom Petty & The Heartbreakers, The Beatles ou Oasis lemos que son algunhas das túas influencias, quen máis dirías que ten, ou tivo, particular impacto no teu xeito de facer música?

Conde Varo: «Unha das miñas reviews favoritas do meu proxecto é que son o Leiva de AliExpress [risos]. Foi algo que me chegou por parte da amiga dunha amiga cando estaba comezando a sacar cancións e, aínda que foi duro de escoitar, teño que recoñecer que imitar a Leiva foi parte vital da miña aprendizaxe: se non sabía cantar, copiáballe os ademáns da voz; se non sabía tocar, escoitaba os licks de guitarra de Pereza; se non sabía producir, usaba os seus arranxos de referencia.

Co tempo voume separando máis desa definición e atopándome a min mesmo, pero lembrar esa etiqueta dos meus primeiros pasos axúdame a manter os pés no chan».

 

Conde Varo, o proxecto, xurdiu en plena pandemia. Que papel xogou un contexto como o do confinamento na creación da túa identidade musical? É dicir, de non ser pola pandemia, a día de hoxe, existiría Conde Varo?

Conde Varo: «Seguramente si. A pandemia foi só un momento de dicir “veña xa, que agora as condicións son idóneas”, pero como comentei antes, a idea de comezar a publicar temas viña xa de moi atrás, dende finais do 2019. O confinamento só me deu o ambiente de tranquilidade e sen distraccións que me permitiu premer o gatillo, pero a decisión estaba tomada de moito antes. Tarde ou cedo terían saído todos os temas igualmente».

 

Entre 2020 e 2022 publicas unha serie de sinxelos, totalmente autoproducidos, que máis tarde compoñerían o teu primeiro disco, do que falaremos máis adiante: tres en 2020, seis en 2021, dous en 2022... ías publicando conforme tiñas listas as cancións ou respondía a algún tipo de estratexia?

Conde Varo: «Non había estratexia detrás realmente. Como moito, elixir que canción podía ser interesante publicar a continuación. Fun publicando segundo ía tendo cancións producidas e tiña máis ou menos un concepto de que contido podía acompañar ao tema en cuestión (unha portada, un videoclip, unha fotografía significativa...).

O que é a composición, case todas as cancións desa época levaban escritas desde finais de 2019 ou antes —algunhas datan mesmo de 2013 ou 2015 como “Inocencia de Febrero” ou “Las Damas de Noche”— coa excepción de “Top Negro”, que a escribín e maquetei no verán de 2021 e, a principios de 2022, cando pensei en recompilalas nun CD dixen: “Isto ten que pechar o disco”».

 

 

 

 

Logo de dous anos, en abril de 2022 lanzas Proyecto Manhattan (2022), un longo que recompila todas estas cancións, máis “Versos” como bonus track. Aínda que compostas en diferentes momentos da túa vida, semellan conformar un todo homoxéneo. Como acadas «agochar» os saltos cronolóxicos?

Conde Varo: «Pois, con total sinceridade, non era consciente de que conseguira agochalos, foi un logro involuntario [risos]. É certo que a canción máis vella dese disco, “Inocencia de Febrero”, que data de 2013, tiven que retocala en versos soltos para agochar certos recursos de inmadurez como letrista, pero foron cambios puntuais.

Se me poño un pouco máis filosófico coa resposta, podo parafrasear a Platón no seu diálogo de Fedro, onde Sócrates menciona que un texto que contén ideas auténticas, xenuínas e cheas de verdade, é, independentemente da súa forma, un texto que perdura de forma eterna e se volve atemporal.

De feito, moitas desas cancións aínda me identifican a día de hoxe, aínda que atopo nelas significados que non tiña en mente cando as escribín no seu momento».

 

O Proxecto Manhattan foi un proxecto segredo da Segunda Guerra Mundial para desenvolver a primeira bomba atómica e, na portada do álbum, apareces ti sobre o símbolo do trevo radioactivo feito na area. Como se relacionan estas referencias históricas e estéticas coa carga emocional (ou explosiva?) do álbum?

Conde Varo: «Pois comezou como unha broma moi tonta entre miña irmá máis eu. Cando estaba a preparar ese disco, tiña no meu cuarto un pequeno taboleiro de lousa no que anotaba as tarefas pendentes por realizar no proxecto: nomes de cancións, instrumentos por gravar, mesturas por facer... Un día iamos subir unha foto do taboleiro de lousa a Instagram a modo de adianto misterioso e, como a idea de sacar disco era aínda un segredo, escribín na lousa “Proyecto Manhattan”, por ser algo misterioso e feito ás agochadas, pero preparado para saír “pegando forte” (basicamente como a bomba atómica).

Ao final, dinme de conta de que a narrativa do disco coincidía moito co nome de broma, e acabou sendo o título oficial, que logo acabou inspirando as decisións estéticas da portada e demais».

 

 

En “Superpoderes” abordas a experiencia dun frechazo e como desexas ter algún superpoder para poder controlalo. Musicalmente falando, que superpoder che gustaría ter?

Conde Varo: «Durante toda a miña vida, estaba seguro de que a miña resposta sería “saber cantar mellor e controlar mellor os agudos”, pero o tempo (e talvez a madurez, pero diso non sei se podo presumir demasiado) faime responder distinto.

Penso que o superpoder que máis me gustaría a día de hoxe sería o de chegar de súpeto a todas as persoas que poidan resoar coa miña música. Así, nun instante. Que, dun día para outro, algunha (ou algunhas) das miñas cancións estoupen coma pólvora e de golpe todo o mundo a coñeza, a cante, a incorpore á súa vida diaria. En definitiva, que acabe por facerse máis do mundo que miña propia».

 

“Inocencia de Febrero” é unha nostálxica viaxe sonora á túa infancia, como foi o proceso de traducir esas lembranzas, que tan ben se ven no videoclip, en canción?

Conde Varo: «Un detalle sobre min é que teño unha memoria moi boa; pero enfermizamente boa. Disto que son capaz de citar frases literais que se me dixeron hai moitos anos ou décadas, con detalles de onde estaba, con quen estaba ou o que viña facendo naquela época. Por un lado, isto é marabilloso, porque onde moitos requiren fotos para recordar, eu non, xa que o levo todo na cabeza. Por outro, é un pesadelo cando a nostalxia ataca e non tés forma de escapar, porque todas as imaxes viven de balde na túa cabeza.

Foi así como, un día gris en maio de 2013 —engado probas de que teño ata imaxes mentais de cando me sentei a escribir esta canción— con 15 anos, púxenme a pensar na miña infancia, con 4 ou 5 anos, cando todo semellaba máis sinxelo, sen tantas responsabilidades (admito que segundo crezo non envexo á miña versión de 15 anos, porque a vida se me fixo máis doada segundo fun medrando). Aí escribín a primeira versión de “Inocencia de Febrero” e, un par de anos máis tarde, fixen o retoque de versos que comentei; pero o 85% da canción quedou escrita aquela tarde en 2013».

 

 

Este disco é todo un exemplo do Do It Yourself, desde as composicións ata a mestura pasando pola gravación dos instrumentos. Por que asumir ti todo o proceso creativo? Que vantaxes, ou limitacións, atopaches no camiño?

Conde Varo: «Asumín todo o proceso creativo en primeiro lugar por motivos económicos, xa que só precisaba da inversión en materiais de gravación (que tería feito de todos xeitos, porque é algo que desfruto facendo igualmente) para poder financiar o proxecto.

Outra razón é que non me é fácil atopar persoas que compartan a miña visión artística. Rara vez atopo alguén que me propoña algo e realmente eu pense que mellora o meu concepto orixinal; unha das poucas excepcións é Icía, a miña irmá, que si que é capaz de aparecer ás veces da nada con algo que eu digo: “Isto é ouro”.

A clara vantaxe é que o disco se sente moi coherente: a produción está ao servicio das cancións porque nacen xuntas, non son arranxos impostos a algo escrito por outra persoa; o mesmo co apartado gráfico, que nace da mesma visión que viu nacer as cancións en primeira ou segunda persoa. A visión artística está moi centrada, non vai dando bandazos laterais, poderiamos dicir.

A principal limitación é que ás veces non tés claro cal é o seguinte paso a dar, pero tampouco adoita ser unha limitación. Aínda que descarte moito do feedback que chega de fóra, non é sen valoralo primeiro, e adoito tomarme todo coma un “sinal”. Como se o universo me falase tanto a través de sucesos aleatorios como da voz doutras persoas. No fondo, sempre me sinto como guiado e acompañado por algo, aínda que non teña claro que é ese algo».

 

 

 

Estas a presentar 14:41 (2025), o teu novo disco e segundo longo que xa levabas un tempiño adiantando. Cal é a idea tras el? Como a fuches desenvolvendo ata materializarse no traballo que é hoxe?

Conde Varo: «Aínda que non foi de xeito voluntario que acabase sendo así, 14:41 é un pouco un resumo do meu 2020, que foi cando escribín todas as cancións do disco (e aínda houbo unhas cantas dese ano que quedaron fóra). Salvo dúas cancións que datan de antes de verán, o resto de temas os escribín no proceso de coñecer a unha rapaza coa que pasei o verán, e acabei por namorarme dela. Cando chegou setembro, a cousa rematou de forma moi brusca e algo desconcertante, o que me fixo comezar a escribir de forma compulsiva para tratar de pechar esa ferida interna nun momento no que aínda había restricións por COVID (toques de queda, limitacións de mobilidade entre concellos...).

Curiosamente, esta persoa volveu aparecer na miña vida en 2023, cando estaba comezando os preparativos para gravar o disco, e a cousa rematou de forma semellante á primeira (ambos tiñamos aínda moito que aprender sobre relacións, está visto), polo que acabei gravando as cancións no proceso de volver pechar a mesma ferida que cando as escribín.

Lonxe de querer soar vitimista, esta pareceume unha forma extremadamente fermosa de pechar o círculo do proceso creativo do disco, igual que pechar un círculo emocional».

 

 

Por que «14:41» como título do disco? Que ten, ou tivo, de especial esa hora? Dirías que o concepto do tempo (lembranzas, presente, futuro) conecta dalgún xeito a decena de cancións do álbum?

Conde Varo: «Realmente o tempo é algo case anecdótico no título. Entre finais de 2019 e principios do 2020 eu tiven un espertar espiritual: abrín a mente a que igual non todo o que compón a realidade é materia, que pode haber algo máis. Isto manifestouse na miña vida en forma do que C.G Jung chamaba “sincronicidades”, que son a manifestación material de estados mentais internos; case como “sinais” do universo. E, en todo o proceso que me levou a namorarme e arranxar o meu corazón roto en 2020, o 14 comezou a aparecer repetidamente, cousa que me segue a perseguir ata o día de hoxe —non me pasa desapercibido que fago esta entrevista coma artista da semana do 8 ao 14 de setembro [risos]—. Co tempo deixou de ser só o 14, e comezou a aparecer tamén o 41, moitas veces unidos coma 14:41 no reloxo, 4114 ao tomar un tren para ir tocar a Madrid por primeira vez, 1414 no código postal dunha discográfica interesada no que fago... cousas así.

Finalmente, resolvín usar o “14:41” porque é un número espello e me lembra unha frase da tradición hermética á que cheguei por Carl Jung: “Como é dentro, é fóra; como é arriba, é abaixo”. É un xeito de lembrar que todo o que vemos fóra é, dalgún xeito, un reflexo do noso mundo interno».

 

 

O primeiro que escoitabamos era “El bueno de Tom”, un corte homenaxe a Tom Petty & The Heartbreakers que compuxeches ao escoitar a súa canción “Wildflowers”. Que supuxo este tema para ti como para dedicarlle unha canción?

Conde Varo: «Non foi tanto o tema en si como o contexto no que o escoitei. En xeral, todo o álbum de Wildflowers diría que é o meu favorito de Petty, e foi nese verán de 2020 que o escoitei por primeira vez. Moitas cancións foron quedando asociadas a certos momentos, uns cantos deles relacionados con este amor de verán.

En concreto, “Wildflowers” representaba moi ben o que me fixo namorar daquela rapaza: unha beleza natural e case salvaxe que, dese mesmo xeito, pertence á natureza e ao salvaxe, polo que merecía ser libre. Se a súa liberdade a levaba a elixir estar comigo, marabilloso; se non, por moito que doese, era a orde natural das cousas».

 

 

Para “La Terminal” gravaches un videoclip no aeroporto Rosalía de Castro de Santiago de Compostela e, daquela, descubrimos que aceptaras un traballo alí para, efectivamente, ter a oportunidade de rodar nunha terminal. Como lembras a experiencia?

Conde Varo: «A historia de “La Terminal” é unha destas “sincronicidades” que me reforzan a idea de que hai algo que non vemos (chámalle Deus, chámalle universo...), pero que no fondo controla todo. Cóntovos por que.

En setembro de 2023 deixei un traballo que tiña desde había anos para dedicarme 100% á música, así como salto de fe. Conseguín seguir a flote economicamente ata a primavera de 2024, pero a miña conta bancaria estaba xa pedindo papas. Cando chegou maio, entroume a devolución da declaración da renda e respirei un pouco máis tranquilo... durante tres días. Esa mesma semana tiven un rebentón da roda do coche que me custou o importe exacto da renda. A todo isto teño que engadir que tiña paro acumulado polos anos traballados, pero pasara demasiado tempo desde a miña última alta na Seguridade Social, polo que requiría algún contrato con alta e baixa para poder acollerme á prestación por desemprego.

Disto que, ao saír dunha sesión de orientación laboral do INEM —na que engado a orientadora me animou moi ferventemente a seguir co meu proxecto— chegoume a oferta de traballo a tempo parcial limpando coches no aeroporto: 20 horas por semana, que me deixaban tempo dabondo para a música. Collina e fixen o primeiro día de formación, durante o cal, tras pasearme por todo o aeroporto vendo carteis que dicían “terminal” se me acendeu a bombilla: eu levaba semanas pensando en publicar “La Terminal”, pero non sabía que videoclip facerlle. Sumei 1+1 e, no meu segundo día de traballo, levei a cámara para gravar ás agochadas polo aeroporto adiante.

Ao rematar esa segunda xornada, o meu primeiro día despois do período formativo, de súpeto todo é un caos: o contrato que me chega é de máis horas das prometidas, os horarios están mal feitos, non me avisan de cando e onde teño que traballar, as condicións laborais do contrato non son as acordadas, hai erros de comunicación entre a empresa de traballo temporal e a contratante... Total, que resolven terminarme o contrato en período de proba, e quedo sen traballo... iso si, tendo xa gravado o videoclip de “La Terminal” e, esta vez, podendo cobrar a prestación por desemprego. Unha serendipia en toda regra».

 

 

A catarse pode referirse á purificación das paixóns da que falaba Aristóteles ou ao método de psicoanálise... pero que, ou quen, serviu de inspiración para a túa “Catarsis”?

Conde Varo: «Para sorpresa de ninguén, a inspiración de “Catarsis” foi tamén este amor de verán de 2020. Durante esta breve relación, falabamos moito da catarse que supoña estarse a coñecer, verse reflectido o un no outro, a liberación emocional de vernos despois de botarnos de menos... Xa despois de separarnos, nos meses de outono, eu tiña a impresión que había algo raro en como ela se estaba comportando, como se estivese a reprimir o que realmente sentía e estivese a facer todo o posible por afastarse para escapar tamén das emocións que lle provocaba a nosa relación.

“Catarsis”, neste caso, expresa aí o meu desexo de ver aquelas emocións estoupar e saír a flote naquel momento, volvendo a xuntarnos no proceso».

 

 

Ao fío, dis que «estas dez cancións son un claro exemplo do que eu chamo un proceso alquímico: facer luz dos momentos máis escuros». Como así? Consideras, pois, a composición deste traballo como un xeito de «sandación»?

Conde Varo: «Non teño claro se diría sandación en si, pero sen dúbida facer o mellor e buscar o bonito dunha situación dura, tratando de sacarlle proveito. Un “non hai mal que por ben non veña”. Ao escribir case todo o disco procesando unha ruptura moi dolorosa e difícil de xestionar a nivel emocional, á vez que o mundo estaba a volverse tolo pola pandemia e as súas restricións, a única solución era tratar de ver algo belo en todo aquilo. O feito de que cancións coma “Como Gatos”, “En Blanco” ou “Catarsis” nacesen de aí, paréceme un acto de luz pura en medio da noite máis escura. O mesmo aplica á produción: comecei a gravar o disco en 2023, tendo que volver xestionar outra separación da mesma persoa, o peche dalgunhas portas que se me abriran na industria musical e un momento persoal complicado.

Non teño claro que me axudase a curar nada, pero si a, polo menos, ter algo que facer mentres lambía as feridas [risos]».

 

 

“Como gatos (Chiquilla)” aborda o complexo de salvador «no seu aspecto máis luminoso», un corte que ti mesmo afirmas «dentro da sinxeleza, é unha das publicacións máis lindas que fixen dentro de Conde Varo». Que ten de especial para que a cualifiques de tal xeito?

Conde Varo: «Pois é unha canción á que lle tiña tanto aprecio coma medo.

O aprecio por esta canción ten raíz nun momento moi agridoce para min, que foi a vivencia que a inspirou. Dous días antes de que o amor de verán do que veño falando rematase, esta rapaza máis eu pasamos unha noite xuntos en vela mentres eu estudaba para un exame. Xa pola mañá, ela quedou durmida no que eu remataba de ler os apuntes. Como quería deixala descansar tranquila, funa avisar de que me ía e xa volvería despois do exame; cando a espertei para avisala, ela agarroume do brazo, máis durmida que esperta, e dixo que non coa cabeza, pedíndome que me quedase. Quedei tan abraiado co bonito do xesto e co feito de que nacese tan natural dela, que decidín quedar e, despois do exame, tamén volvín para durmir xuntos aquela noite. Dous días despois algo cambiou repentinamente nela, e basicamente puxo distancia de xeito súbito entre os dous. Con esta xustaposición de imaxes en mente —ela pedíndome que me quedase e, dous días despois, afastándose de min—, foi unhas semanas máis tarde como naceu a voz e piano “Como Gatos”.

Gravei unha maqueta a piano, voz e dúas guitarras en marzo do 2021, pero non me atrevía a facer a versión definitiva, porque na miña cabeza precisaba de certos elementos de produción (un piano ben tocado, unha boa técnica vocal e uns arranxos de corda que soasen dun xeito moi concreto) que eu sentía que estaban alén das miñas capacidades. Ademais, o contraste entre as partes máis suaves e delicadas cos momentos grandes de corte orquestral era algo ao que non me enfrontara nunca como produtor. Basicamente tiña medo de romper a canción orixinal coa miña torpeza como intérprete e produtor.

Cando finalmente vin a canción rematada e mesturada, co impacto emocional que creo que acabou tendo, para min foi unha moi grata sorpresa. De feito chorei varias veces no proceso de mestura [risos]».

 

 

Cada unha desas dez cancións que recolle o LP veñen acompañadas dunha carta de tarot, deseñadas pola túa irmá Icía. Como xorde esta idea?

Conde Varo: «Como todas as boas ideas: rápido, por inercia e a última hora [risos]. A miña fascinación co tarot comezou en 2020 cando comecei a ver este 14 por todos lados, e, buscándolle significado, atopei a carta da Temperanza como unha posibilidade. Co tempo, isto implicou significados distintos para min: primeiro, equilibrio e paciencia; logo, sandación; por último, o sinal dun anxo da garda que me protexe (ao cal acabei chamando Sophia por outras sincronicidades da vida).

Máis tarde, acabeime familiarizando con todas as cartas e algúns dos seus significados, porque, independentemente da súa natureza espiritual xenuína, atopeinas unha ferramenta psicolóxica potentísima. O importante non é o que din as cartas en si, senón o contido da mente propia que un proxecta nelas; algo semellante ao que ocorre co test de Rochard, o das manchas de tinta sen forma concreta.

Foi por toda esta importancia que tivo o tarot e a dimensión psicolóxico/espiritual que me acompañou ao longo da gravación deste disco que se me ocorreu a idea de deseñar un tarot para ilustrar as dez cancións do disco. Do mesmo xeito que as cancións comunican algo, pero son as proxeccións de cada un as que determinan a mensaxe final, as cartas comunican algo, e cada un determina o que significa a partir das súas propias proxeccións».

 

Xa que a mencionamos, a túa irmá é unha constante neste proxecto musical: desde a ilustración ata a fotografía, pasando por ser a túa compañeira de directos. Cal é o seu papel en Conde Varo? Que sería de Conde Varo sen Icía?

Conde Varo: «Basicamente podo resumilo en que Icía é un regalo para Xián, e o seu papel en Conde Varo é só un das moitas manifestacións que este regalo ten na súa vida.

Desde o momento en que o nome do proxecto é Conde Varo para poder englobala a ela —como comentei na pregunta acerca do nome artístico— faise evidente que é parte esencial e vital do proxecto desde os seus comezos. Ela refírese a si mesma como colaboradora artística en Conde Varo, pero non é máis ca un tecnicismo, porque sen ela isto non tería o impacto que realmente ten, e eu habería moito que estaría canso e amargado da soidade nas miñas labores artísticas.

Icía máis eu medramos habitación con habitación, ela viña catro anos detrás de min e foi a primeira pobre vítima (e tal vez causante involuntaria) do meu complexo de salvador e protector. Cando comecei a escoitar ós Beatles, ela caeu tamén, e foi así coma descubrimos que era capaz de facer harmonías coa voz como quen non quere a cousa (algo que para min sempre foi máis ben complicado). Desde entón, cantar con ela mentres eu toco a guitarra é unha das miñas actividades favoritas nesta existencia. Daríao todo por ela e síntome privilexiado de que toda a súa creatividade acabe repercutindo no proxecto que levo incubando dende que era adolescente.

Sinto que eu levo o nome de Conde Varo polos dous porque esta denominación permite que compartamos os beneficios, pero tamén que sexa eu quen se encargue de absorber os golpes cando as cousas vaian mal ou poidan chegar críticas excesivamente duras para o proxecto».

 

 

Como levarás 14:41 aos escenarios? Cando e onde poderemos desfrutar do disco ao vivo?

Conde Varo: «De momento non hai ningún plan concreto sobre os concertos. Levo dous anos nun proceso de cambio persoal importante que acompañou a produción do disco e, agora mesmo, necesito ir facendo todas as cousas moi aos poucos sen pensar dez pasos máis adiante, porque perdo perspectiva. Pero a todo o mundo interesado, aconsello seguirme en redes, porque calquera evento, presencial ou dixital, que vaia a ter lugar dentro do universo Conde Varo, será anunciado por aí con antelación».

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendarías? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Conde Varo: «Pois hai un artista do que xa oíra falar había tempo, pero non me puxera a escoitalo, e é Vizcaíno. Hai pouco que mo recomendou un amigo con bastante bo gusto musical, e a verdade é que teño que recoñecerlle o bo ollo coa recomendación, porque é do mellor que escoitei en galego nesta liña de cantautor coa que sinto que o meu proxecto tamén resoa dalgún xeito».

 

Se abrísemos a túa conta persoal de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

Conde Varo: «Pois agora mesmo, moita Shakira [risos]. Fóra bromas, a súa discografía entre 1998 e 2005 ten letras moi interesantes, incrible produción, e unha voz que, a pesar de soar “rara”, non renuncia a ser bonita. Creo que é unha artista da que aprender moito.

Outro artista que teño sempre en bucle é Brian Fallon, un cantautor estadounidense que tamén é cantante nunha banda chamada The Gaslight Anthem. Moitos o consideran herdeiro simbólico de Springsteen e, a verdade, é que estou obsesionado coa súa forma de facer letras. Moito do que escribo desde 2022 reflicte bastante a súa influencia.

Polo demais, un remix bastante heteroxéneo de rock, pop-punk e metal, moito do cal uso para adestrar, porque nada mellor que heavy metal para levantar barras de ferro pesadas [risos]».