Álex Cassen (Vigo, 1998) é un creativo innato e xa deixou a súa pegada en distintas áreas creativas, desde a redacción ata a produción audiovisual, pero no foi ata hai un par de anos cando decidiu dar a coñecer as súas obras. Coa honestidade por bandeira, Cassen publica un par de poemarios antes de apostar pola música, disciplina que lle apaixona desde neno.

A principios do pasado febreiro debutaba con Las cartas sobre la mesa (2025), un EP de sete cortes de electrónica pop que exploran capítulos persoais inconclusos e, ao mesmo tempo, ofrecen unha reflexión honesta sobre as relacións humanas.

Como pasa Álex Iglesias a ser Álex Cassen? E por que o «Cassen»?

Álex Cassen: «Álex Cassen é unha parte de Álex Iglesias. Sempre estivo aí. Desde que teño uso de razón, gústame escribir, cantar, crear... O arte foi algo esencial na miña vida. De feito, estou vivo grazas a el.

O de utilizar un apelido distinto, ademais de por motivos comerciais, sérveme para diferenciar a parte persoal da artística. Sempre son Álex Iglesias, pero non sempre son Álex Cassen. Cassen é o meu lado artístico.

Estiven reflexionando durante bastante tempo sobre que nomee utilizar. Un día, descubrín a un actor ao que chamaban Cassen. Pareceume un nome elegante, con forza, misterioso e único; atributos cos que identifico o meu parte artística. Conectei moito con el. A día de hoxe non me imaxino con outro nome».

A túa creatividade materializouse primeiro a través da poesía, como —e por que— decides comezar a escribir?

Álex: «Creo que veu antes a música. Eu canto desde que teño uso de razón.

A escribir comecei cando tiña uns 10 anos. Conservo pequenos relatos desa época. Logo, durante a miña adolescencia, a creación artística pasou a un segundo plano. Foi unha época complicada onde estaba ocupado en tentar atoparme a min mesmo. Supoño que tamén reprimín ese lado meu porque non estaba nunha contorna onde se valorase a creatividade. Era máis un motivo de burla que outra cousa, e deixeime levar... pero a cabra tira ao monte.

Cando tiña uns 19 ou 20 anos, comecei a escribir pequenos textos como terapia. Se necesitaba soltar algo e non podía facelo, plasmábao neles. Co paso do tempo, decidín que merecían ver a luz. Foi así como naceu o meu primeiro poemario. Tamén escribía cancións, pero non estaba preparado para dar o paso de adentrarme no mundo da música, e tampouco tiña as ferramentas».

De feito, es autor de dous poemarios, Golondrinos (Mirahadas, 2022) e Algia (2023), unha colección de poemas que reflicten as túas feridas. Dirías, pois, que escribir sobre elas foi un xeito de, digamos, sandalas? Hai algunha ponte entre estes libros e o teu EP (do que falaremos máis adiante)?

Álex: «Golondrinos é unha exposición das miñas feridas. Escribín sobre elas para tentar sandalas, e en parte conseguino con moitas delas. En Algia, revisítoas xa curadas. Falo de temas moi similares, pero desde unha perspectiva diferente; en Golondrinos hai dor, desesperación... é máis cru e imperfecto. Pola contra, Algia é un libro moito máis pulido e estruturado. Son un pouco as dúas caras dunha mesma moeda.

O meu EP tamén expón feridas, pero está dirixido ás relacións persoais. Non abrangue tanto. O curioso do EP é que é unha viaxe onde cada canción é ferida e cura á vez, penso que se pode palpar máis o proceso de sandación. De feito, o último corte reflicte a calma despois de tanta tormenta».

Un par de anos despois da publicación de Golondrinos, decides afondar na disciplina artística que che apaixona desde neno: a música. Que che fixo volver a mergullarte nela ata o punto de crear o teu proxecto artístico?

Álex: «É algo que tiña que pasar, tarde ou cedo. A música é a disciplina que máis me gustou desde sempre. O que pasa é que facer música dunha forma máis ou menos profesional é moi complicado. Necesitas mobilizar xente, facer un desembolso económico... é moito máis complexo sacar un disco que un libro. Pero cando tiven as ferramentas, decidín xuntarme con produtores e puxémonos a iso».

Es graduado en Comunicación Audiovisual e Técnico Superior en Marketing e Publicidade. Como de útil dirías que son estes coñecementos á hora de desenvolver o teu proxecto musical?

Álex: «A miña formación académica foi clave no meu proxecto. Ao ser artista independente e ter recursos limitados, teño que facelo todo eu. Puiden sacar as cousas adiante dunha forma digna grazas a todo o que aprendín (e sigo a aprender, xa que entendo a formación como algo constante)».

Unha constante da túa música é a electrónica, á que engades tinguiduras de pop melódico, reguetón bailable, dance, hardcore ou techno. Pero, sen mencionar xéneros, como describirías ti a túa música?

Álex Cassen: «A miña música, ou mellor dito, o meu EP —porque agora estou a facer algo bastante distinto— é verdade e forza. Pode gustarche máis ou menos, pero non podes dicir que as miñas cancións son tépedas. Os proxectos que máis me marcaron son aqueles que non tiñan medo a transgredir, e é un pouco o que eu busco... facer algo que impacte».

Pasando de xéneros a influencias, a quen sinalarías como principal referente? Quen ten, ou tivo, especial impacto no teu modo de entender a música?

Álex: «Lady Gaga, sen dúbida. Paréceme a artista máis completa do século. Ademais, conecto dunha forma moi profunda con moitas das súas letras».

Lanzado a principios de febreiro, Las cartas sobre la mesa (2025) é o teu debut discográfico, un EP de seis cortes que conforma unha viaxe íntima e universal. Cal é a idea tras el e como se desenvolveu ata chegar a ser o álbum que escoitamos hoxe?

Álex: «Naceu dun xeito moi orgánico. De feito, ata que sacamos a miña canción “Yo no”, non sabía que ía facer un EP. Nese momento deime de conta de que todo o que estaba a compoñer tiña algo en común: era música electrónica na que falaba das miñas relacións persoais.

Despois, lanzamos “Te maldigo”, un reguetón moi electrónico, polo que seguía na mesma liña. Nese momento xa tiña claro que o EP ía chamar “Las cartas sobre la mesa”, que necesitaba unha canción que fose o punto de partida (a homónima), e outra que fose o destino final despois das paradas na viaxe (“tengo la música”)».

O primeiro que escoitabamos deste EP era “Gritar”, un tema que fala das voces internas que desgarran e as externas que xulgan, converténdose nun berro pola saúde mental. Que papel pensas que pode ter a música á hora de dar a coñecer a importancia de coidala?

Álex: «Penso que non depende tanto da obra, que tamén, pero a clave está no receptor. A arte, do mesmo xeito que a vida, ensinarache cousas só se estás disposto a aprendelas.

“Gritar” fala da saúde mental tal e como eu a entendo: algo que non debe ser banalizado, e penso que nos últimos anos se tirou moito a iso. Ademais, é un termo que se desvirtuou moito... non sei, nese sentido penso que “Gritar” non pode ser máis clara. Pero haberá quen a entenda, quen non a entenda, e quen queira facer como que non a entende».

Outro dos adiantos foi “Te Maldigo”, un tema que apareceu anunciado... en Times Square (Nova York)! Como xorde a oportunidade de promocionar a túa música á outra beira do Atlántico? De feito, parte das túas escoitas mensuais proceden de América do Norte!

Álex: «Foi unha estratexia de márketing, honestamente. Ata hai uns meses había unha empresa na que podías poñer un anuncio alí por dous duros (literalmente). Sabía que era algo que ía impactar, e por iso fixémolo».

Liamos como dicías que «ao compoñer, uno a miña experiencia ás feridas que ten o mundo, porque ao final conflúen». Esa dor, da que tamén nacían os teus poemas, é a principal fonte de inspiración das túas cancións?

Álex: «Esa frase referíase a Algia, o meu segundo poemario, xa que ten unha vertente social moi importante. E si, a dor é unha das miñas principais fontes de inspiración, aínda que pode ter moitas formas... No EP hai dor, pero non coa desesperación de ter a ferida recente, como pasaba no meu primeiro libro. A dor de “Las cartas sobre a mesa” é máis tipo rabia».

Ao fío, comentabas que só compós cando estás mal, que a arte non che nace nos momentos felices; con todo, os teus temas non sempre soan tristes. Procuras o equilibrio entre o triste das letras e o bailable da música?

Álex: «Exacto. Tocoume bailar sobre a dor moitas veces ao longo da miña vida, e penso que iso se reflicte na miña música».

Á hora de compoñer, que diferenzas, ou similitudes, atopas entre escribir poemas a escribir cancións?

Álex: «Os meus poemas son cancións sen música, en verdade... De feito, hai xente á que non lle gusta a miña poesía porque tiro moito de rima e tal. Ata me chegaron a dicir que non é poesía... e pode ser, se pensas na poesía como unha arte acoutada a códigos de hai 100 anos.

Á hora de escribir letras, non hai case diferenza. A cuestión é que, no caso das cancións, hai outro elemento igual de importante que as palabras: o son. Por tanto, ás veces hai que adaptar algún detalle para que ambas as cousas casen da mellor forma posible».

“Ángel” foi o derradeiro adianto e a proposta coa que participaches no Benidorm Fest 2025. Como naceu este tema en concreto e que fixo que fose o escollido, de entre os seis do EP, para presentalo ao concurso?

Álex: «“Ángel” é unha parada máis na viaxe. Escribina porque non me sentía valorado por unha persoa. Foi a miña forma de rebelarme antes de terminar a relación.

Como canción, é unha das máis comerciais e potentes do EP. De feito, fíxena con Sete Sousa, un produtor que colaborou con artistas como Juan Magán. Soa a himno e ten un son moi profesional, por iso animeime a presentala».

Na túa entrevista con Mr. Vieito (Capitán Sabrosura) dis que concibes a música como terapia, de como as letras che permiten transformar as feridas do pasado en cicatrices. Non te sentes vulnerable ao compartilas co público? Hai algo máis nese proceso que che axuda a sandar ou é simplemente o acto de compartir o que che permite avanzar?

Álex: «A sandación vén coa creación. O feito de compartir a miña obra é porque me encantaría vivir disto, e penso que teño talento o suficiente para que poida pasar. Ademais, aínda que iso non chegue a suceder, cando alguén se identifica con algo que saíu da miña cabeza, o que sinto é indescritible. Neses momentos, penso firmemente que nacín para facer isto.

Canto ao da vulnerabilidade, non é algo que me preocupe moito... Ao final, comparto o que quero e do xeito en que quero facelo. Ninguén que me lea ou me escoite vai saber como é a miña vida. Coñecerá situacións ou sentimentos que vivín, pero dunha forma descontextualizada e en moitos casos alterada... Se alguén consome a miña arte cun afán cotilla, lévao claro. O labor é outro».

Por que escoller “tengo la música”, un tema que semella un audio compartido por mensaxe instantánea, como peche do disco? Reutilizaches un audio xa enviado ou foi concebido e gravado para ser incluído como corte no disco?

Álex: «Inspireime en conversacións profundas que teño cunha amiga por WhatsApp. Podería facer unha canción ao uso, pero foi a mellor forma que atopei de expresar o que quería».

O disco leva xa un par de meses fóra, como ves que estea a ser a súa acollida?

Álex: «Discreta, polo de agora, pero positiva. O feedback que teño é bo. Ademais, hai unha cousa moi guay de non ser moi coñecido, e é que a xente que che vai descubrindo sente o que escoita como algo que acaba de saír.

A día de hoxe, séguenme a chegar mensaxes de persoas que están a escoitar algunha canción por vez primeira, e iso gústame moito. Se estivese moi pegado na industria, todo o mundo tería o EP trillado e pedirían máis, e penso que iso sería súper frustrante, tendo en conta o curro supuxo facelo».

A presentación de Las cartas sobre la mesa foi na mítica La Fábrica de Chocolate (Vigo), como lembras o concerto? Cando, e onde poderemos volver a desfrutar da túa música ao vivo?

Álex: «Fíxeno con infección de garganta, estreeime pola porta grande... tendo iso en conta e que era a primeira vez que me subía a un escenario eu só, penso que o defendín bastante ben. Honestamente, aínda non se cando vai ser o seguinte, xa que tentei pechar varias cousas pero non saíron. O único que teño claro é que quero que sexa en xuño ou xullo».

Como son os concertos de Álex Cassen? Se tiveras que escoller un local da cidade olívica para tocar, cal sería e por que?

Álex: «Son odas á música sen prexuízos. Hai pop, pop/rock, dance... un pouco de todo. Tocar na Fábrica foi un soño, xa que é un dos locais máis míticos de Vigo, pero tocarei coas mesmas ganas en calquera outro».

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendarías? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Álex: «Sila Lua. Ten un proxecto potente e moi orixinal».

Se abrísemos a túa conta persoal de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

Álex: «Desde Lady Gaga ou Taylor Swift ata Rocío Jurado ou María Jiménez, pasando por Zahara, Nathy Peluso, Gata Cattana, La Zowi ou Malú. Que che parece?».