Pachu Doblas (composición, voz, guitarra) encerrouse durante nove meses coa intención de facer un disco. E fíxoo, Winter’s Horns (2018), e, case á vez, unha banda: Ghost Beast. Xunto a el están Iago Fernández (batería) e Xan Campos (piano), conformando un proxecto que bebe tanto da electrónica como do art-pop; sintetizadores que gañan protagonismo ás guitarras e ritmos programados que se entrelazan con baterías de son contemporáneo constrúen cancións amplas e con espazo, minimalistas.

The Other Side of Fear (2023) é o seu último disco e, con el, oito nove cortes «para escoitar con calma»; temas compostos durante os pasados tres ou catro anos, producidos con aparente sinxeleza, pero traballados a conciencia. Con esa atmosfera evocadora e envolvente que os caracteriza, The Other Side of Fear é unha vía de escape composta por cancións que soan «máis a banda» que nunca.

Detrás de Ghost Beast está Pachu Doblas (composición, voz, guitarra), Iago Fernández (batería) e Xan Campos (piano). Como aparece este fantasma da electrónica e do art-pop en escena?

Pachu Doblas: «Eu pasei por unha etapa de cambios vitais profundos e decidín que me tomaría un ano sabático para facer un disco. En parte porque sería parte do propio proceso de recomposición persoal, e en parte porque me apetecía moito dedicarlle tempo de calidade á creación musical, que é o que de verdade me chea. Así naceu o primeiro disco de Ghost Beast e, con el, a banda».

Pachu, ti es —en palabras de Xan— o «artífice principal» deste proxecto. Que procurabas coa incorporación de Xan e Iago á banda? Por que eles? Que dirías que achegan a Ghost Beast, tanto persoal como musicalmente?

Pachu: «Cando tiña gran parte do primeiro disco preparado comecei a buscar músicos para poder levalo ao vivo. Logo de probar varios músicos, un amigo común púxome en contacto con Iago Fernández, que escoitou as maquetas e díxome —para a miña sorpresa— que estaba interesado en colaborar. A primeira vez que ensaiamos xa veu acompañado do seu cómplice Xan Campos e o encaixe entre os tres foi inmediato.

Os dous son músicos dun altísimo nivel e, sobre todo, teñen unha sensibilidade bestial. Aínda que non procedemos dos mesmos mundos, musicalmente falando, entendemos o proceso musical de forma moi semellante e foi fácil atopar campos comúns».

Dous terzos da banda teñen formación maiormente jazzística, pero canto de jazz hai na vosa electrónica?

Pachu: «Como te dicía, vimos de campos diferentes, pero temos unha sensibilidade semellante; non nos é difícil atopar sonoridades e elementos onde confluír. Isto acontece sobre todo no directo, onde fluímos un pouco máis e eses desenvolvementos jazz afloran dun xeito bastante natural nalgúns momentos; outras veces, outras cancións son máis concretas.

No segundo disco hai momentos onde eses elementos jazz xa forman parte das cancións desde un primeiro momento».

E, xa pasando de xéneros a influencias, quen dirías que ten, ou tivo, un particular impacto á hora de desenvolver este proxecto?

Pachu: «Bandas clásicas como Pink Floyd, Radiohead, Grizzlie Bear, Tame Impala; produtores de electrónica como James Blake, Rival Consoles, Apparat; clásicos impresionistas; a música de sintetizador dos anos 80, cousas así...».

Interpretades a vosa música sempre desde unha versión solemne e profunda. Por que este enfoque?

Pachu: «Eu penso que é o que nos sae, non o buscamos. É quizais xusto o contrario do que funciona nesta época máis hedonista e desenfadada, pero así nos diferenciamos un pouquiño 😊».

Con todo, algunhas das vosas letras agochan mensaxes optimistas, mesmo esperanzadoras; algo que, nunha primeira escoita, pode chocar. Como acadades o equilibrio emocional entre letra e música?

Pachu: «As cancións son iso, un equilibrio entre a música, que é un soporte para unha mensaxe, [e a letra]; esa tensión crea unhas emocións determinadas. A idea é que esas emocións sexan o máis particulares posible, fuxindo dos lugares comúns, que nos leven a sitios onde non estiveramos antes... Pero a verdade é que non sei se o acadamos. Esas emocións son experiencias moi persoais de quen escoita».

Winter’s Horns (2018) é o debut discográfico de Ghost Beast; un puñado de cancións inspiradas e creadas a raíz do illamento persoal que viviu Pachu durante nove meses... ata a duración parece simbólica! Como lembras ese tempo de encerro?

Pachu: «Foi moi bonito, porque cando comecei só tiña como dous o tres bosquexos e o resto tiña que saír nese prazo, así que había tempo por diante, pero tamén unha presión de acadar algo e non perder un ano da miña vida. Ía facendo uns temas mentres gravaba outros.

Se tiña faísca creativa, centrábame en compoñer; se non tiña moita, aproveitaba para ir gravando. Como o tiven que facer todo só, a verdade é que foi un proceso lento, pero ao final saíron cousas, para min, moi bonitas.

O peor da experiencia foi que cando chegou o inverno, ao non ter calefacción nesa casa, que era unha casa de vacacións, foi duro traballar con frío. Ese frío quedou un pouquiño reflectido no disco, penso».

Lemos que partiches duns bosquexos de cancións. Como as fuches traballando, desde un punto de vista creativo ou compositivo, ata á súa forma final?

Pachu: «Pois unha vez compostas letra e música, a parte máis divertida é gravar e dar forma ás cancións. Eu quería usar sintetizadores e texturas ambientais máis que guitarras, aínda que eu son principalmente guitarrista; por iso tiven que aprender moito no proceso de programar sintetizadores e caixas de ritmos».

A decena de pezas que compoñen o longo seguen unha estrutura sinxela e minimalista; son as capas de sintetizadores as encargadas de darlle unha sonoridade complexa. De que xeito traballas os sintes para que semelle que envolven, e non engolen, ao resto dos instrumentos?

Pachu: «As cancións son ricas harmonicamente (para os estándares do pop) pero son minimalistas desde unha perspectiva sonora. Iso é parte do son que buscaba, desa atmosfera solemne, como a música dos himnos ou das igrexas. Combinar iso con sons contemporáneos da música electrónica é Ghost Beast».

En abril lanzabades The Other Side of Fear (2023), o voso segundo álbum e, con el, outras oito pezas orixinais de atmosferas acolledoras que foxen do costumismo. Como foi o seu proceso creativo?

Pachu: «The Other Side of Fear foi un proxecto moi diferente que Winter’s. Aquí non houbo encerro, nin vontade específica de crear algo nun prazo de tempo determinado. As cancións foron saíndo nestes tres ou catro anos, puidemos ensaialas e tocalas ao vivo antes de gravalas, menos un par de elas.

Cando estaba a preparar a produción do disco, deime conta de que o tema das cancións era sempre o mesmo e, a verdade, é que quedei moi sorprendido. Desde distintos puntos de vista, as cancións falan de enfrontarse aos medos, avanzar e non quedar estancado.

Ademais, neste disco todo o fixemos na casa, mestura incluída. Salvo a gravación das baterías e un piano en “Let’s Get Lost”, que o fixemos no estudio do Hevi en Santiago».

Para o disco debut o illamento foi, digamos, voluntario. Desde aquela, e previa á publicación deste novo disco, todos vivimos un encerro obrigado. Afectou o confinamento a este traballo?

Pachu: «Por desgraza eu non tiven confinamento máis alá das dúas primeiras semanas. Gustaríame ter ese tempo de calidade coa miña familia e comigo mesmo, pero por motivos de traballo tiven que estar fóra, así que eu non tiven un verdadeiro confinamento.

Aínda que fose por unha causa tan negativa, eu penso que tamén foi unha oportunidade para parar un pouco e darnos conta da vida tan atolada que levamos».

O título do álbum evoca valentía, cruzastes algún «medo» en particular para a súa composición?

Pachu: «Se paro a pensalo, levo moitos anos cruzando moitos medos, non sempre con éxito, pero en xeral con sensación de avanzar algo. Penso que eu debín de madurar tarde, porque aínda estou coa sensación de ter que vencer uns cantos máis.

En canto á composición e á parte musical, un medo típico dos artistas é quedarse sen ideas. Neste medo en particular, agora mesmo teño a sensación de que a fonte é inesgotable e que estou ben. Outro medo importante é facer algo que non conecte cos demais, que está en relación co estilo propio e os estilos que están a predominar na escena. Neste caso, son consciente de estar a facer cousas moi a contracorrente, pero a verdade é que fago o que a min me gustaría escoitar e penso que, no terreo da creación, ten que ser así».

No disco anterior a inspiración xurdiu principalmente do illamento, e neste? Onde procuraches a inspiración á hora de compoñer?

Pachu: «A inspiración está en todas partes se estás atento; pode ser interna ou pode ser externa, pero hai fontes inesgotables para atopar a inspiración. E a outra parte é que, se dedicas tempo de calidade á creación, sempre saen cousas. Eu dedícolle bastante tempo á música, facendo cancións, tocando instrumentos, facendo producións, investigando ferramentas... E gustaríame ter moito más tempo para explorar todas as ideas que se me pasan pola cabeza; vexo mil portas para abrir, musicalmente falando».

O derradeiro adianto antes do seu lanzamento foi “Cradle”, «un tema que nos encanta», diciades. Por que esa predilección?

Pachu: «A verdade é que non é elegante dicilo, pero neste disco nos encantan todos os temas. No caso de “Cradle”, escollémolo como un dos singles porque pensamos que é un tema que gusta bastante».

Neste traballo seguides a saír da túa zona de confort; espremendo arranxos coidados ata o máis mínimo detalle, mesturando instrumentos con ritmos programados ata fusionarse de xeito impecable... dirías que é este o voso aceno de identidade? O voso camiño a seguir á hora de crear música?

Pachu: «A verdade é que, malia o título do disco, musicalmente non saín moito da zona de confort, porque ese tipo de arranxos é o que nos gusta e o que dominamos.

A verdade é que hai menos ritmos programados que no primeiro disco, porque Iago colleu moito protagonismo e quixen deseñar ritmos para el, que é un batería de primeiro nivel. Eses ritmos teñen influencia das bases programadas e das baterías electrónicas; en tres temas os complementamos con algo de programación e noutros funcionan mellor sós».

Ao fío, que diferenzas e semellanzas atopas entre Winter’ Horns e The Other Side of Fear?

Pachu: «Os dous discos teñen moitas semellanzas no estilo, pero en Winter’s Horns as producións son máis atmosféricas e teñen máis espazo, hai máis atención ao detalle, está máis producido nese sentido. Mentres que en The Other Side as cancións soan máis a banda, teñen máis pegada, pero menos detalle; foi unha decisión deliberada, a produción é máis sinxela. Todo iso dentro dun estilo bastante semellante».

Nos vosos directos é quizais onde a parte do trío vinculada ao jazz cobra máis protagonismo, non? Canto de improvisación subides con vós ao escenario?

Pachu: «É certo, en directo nótase moito a presencia de Xan e de Iago. Eles teñen un nivel musical altísimo, e poden tocar case calquera cousa, pero é no jazz onde brillan máis. Nalgúns temas levamos a cousa un pouco por eses derroteiros e funciona moi ben, penso eu».

En 2020 participastes na gravación do programa Galicia Emerxe na Cidade da Cultura. Como lembrades a experiencia?

Pachu: «Por unha parte moi agradecidos á xente da organización por convidarnos e pola súa profesionalidade. Foron uns concertos moi ben organizados e con bos medios, pero inevitablemente a experiencia foi rara porque non había público, xa que isto aconteceu en plena pandemia.

Tivemos que facer un concerto para as cámaras, sen ninguén realmente escoitando, porque non había son saíndo máis que por nosos in ears. Así que nin a xente da organización estaba a escoitar, salvo as baterías, guitarras e algún berro meu ao aire... O resto ía directamente á liña e non se escoitaba. Aínda así, lémbroo como unha experiencia positiva».

Como describiriades un concerto voso, que pode agardar o público del?

Pachu: «É difícil describirse. O certo é que a xente adoita quedar moi contenta nos concertos, sobre todo se saben a que veñen. Son concertos suaves; predominan os medios tempos e os sons envolventes, en lugar dos ritmos rápidos e a presión sonora, aínda que hai momentos para todo. Nós estamos moi concentrados todo o rato e non facemos moitas concesións á galería: uns homes tratando de facer música interesante. Isto pode ser aburrido para algunha xente, pero emocionante para outra».

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendarías? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Pachu: «Recomendo a todo o mundo os discos de Iago Fernández, Luzada (2022), que é unha marabilla. E o disco de Xan Campos, Realismo (2020), que é outra loucura. O nivel é altísimo».

Se abrísemos a túa conta persoal de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergonza

Pachu: «O máis escoitado no meu Spotify a día de hoxe é Aphex Twin, Rival Consoles, David Gray, The Smile, Dire Strais, Tom Misch, Ben Howard, Sufjan Stevens, Radiohead, King Krule, Pearl Jam ou Counting Crows. Algunhas destas cousas están normalmente entre os meus máis escoitados, outras non».