Desde Ferrol, Grey City Funkreúne a Marcos Sánchez (batería), Beni Bouza (baixo), Manuel “Johnny Fingers” Quintas (teclados) e Antonio “Endorfino” López (guitarra) nun cuarteto para tecer un son instrumental no que conflúen o funk, o soul, o jazz, a fusión e o prog. O seu primeiro álbum, Welcome to Grey City Funk (2025), presenta oito composicións propias nas que melodías cálidas e os grooves elaborados conviven con estructuras elegantes e enerxía funk, ofrecendo unha coidada proposta para todo tipo de afeccionados á música.

Grey City Funk

 

Como chegan Marcos Sánchez (batería), Beni Bouza (baixo), Manuel Quintas aka Johnny Fingers (teclados) e Antonio «Endorfino» López (guitarra) a «construír» Grey City Funk?

Johnny Fingers: «Pois Beni, Antonio e máis eu xa nos coñeciamos e levamos facendo música xuntos desde hai un cuarto de século con diversas formacións, como por exemplo FU.FU. (Fucking Funky), un sexteto con voz feminina que exploraba con composicións propias melodías de carácter funky, pero con moitas influencias.Gravamos unha maqueta, pero a verdade é que tiñamos material para facer un disco dobre ou triple, polo que moitas composicións quedaron sen rexistrar. Nesa época iamos aos ensaios como ferventes crentes e o de gravar non o contemplabamos moito.

Ao desfacerse o grupo, Beni, Antonio e máis eu queriamos seguir a explorar e a avanzar no universo funk/prog/soul pero de xeito instrumental, creando Grey City Funk, proxecto no que ao principio participou o baterista José Ares (Garufa Blue Devils Big Band) e que por motivos profesionais tivo que deixarnos e se incorporou Marcos Sánchez que é un dos músicos que máis influenciou e colaborou na música ferrolá con grupos como Amadeus, Labyrintus, Trece, Chris Masuak & Los Eternos, The Hellbuckers, McKuin, Madame Bird… e agora ten un proxecto en solitario con composicións propias onde toca todos os instrumentos, Wintering Grounds».

 

Berlín é a «grey city» por excelencia, chamada así polos factores históricos, culturais e xeográficos que dan forma á cidade. O nome da banda transmite unha certa atmosfera melancólica e industrial —máis ou menos coma a do voso Ferrol natal—, aínda que co «funk» detrás parece que non renuncia á diversión. Por que chamar así á banda?

Fingers: «Pois “grey” (gris) é a primeira impresión que dá a cidade e “funk” é o seu carácter. Aquí a palabra “funk” utilizámola como sinónimo de divertido, alegre, diverso; un paradoxo, un contraste tremendo entre “grey” e “funk”, como o yin e o yang. Ferrol é a cidade máis peculiar que coñezo; detrás dese marco gris hai unha vida e inquietude cultural moi forte e sorprendente para o reducido tamaño da cidade. Non hai outra cidade no mundo na que haxa unha proporción máis grande de artistas por habitante.

Ferrol é a Los Ánxeles (California) de Europa, unha cidade que incita a soñar. Mesmo coñezo xente dos Ánxeles que veu de visita a Ferrol e atópalle o parecido».

 

 

O grupo poderíase considerar como proxecto de recente creación, pero vós sodes xa uns veteranos enriba das táboas (Martins Aneiros Band, Sandford Music Factory, Bang74…), non? Que diriades que achega esta experiencia previa ou paralela á hora de conformar esta formación?

Marcos Sánchez: «Non estou seguro. Loxicamente levas contigo a bagaxe do que tocaches e escoitaches, pero unhas veces recorres a cousas que funcionaron en situacións similares e outras buscas precisamente o contrario: abrir o abano e explorar camiños polos que non transitaras. Para min este grupo préstase a unha mistura de ambas cousas».

Beni Bouza: «A experiencia ao final poderíase considerar coma un “atallo”, permítenos chegar a certos lugares aos que queremos ir sen dar demasiadas voltas».

 

Aínda que o funk do voso nome xa dá algunha pista, nas vosas composicións tamén escoitamos soul, rock progresivo e psicodelia. Deixando os xéneros a un lado, como describiriades vós a vosa música? A que soa Grey City Funk?

Antonio López: «En todos os nosos temas a melodía sempre ocupa un lugar central, aínda tratándose de pezas instrumentais. Os temas teñen melodías pegadizas, mesmo cantaruxables, sempre buscando dar a máxima expresión emocional. Tamén tentamos evitar as harmonías clixé e as progresións manidas co obxectivo de engadir cor á base harmónica.

E sempre, aínda que non somos, estritamente falando, unha banda de funk, exploramos moitos estilos diferentes. Sempre hai un ritmo distintivo e unha sección rítmica ben elaborada que obriga ao movemento; a música flúe ritmicamente».

 

 

A quen sinalariades como a vosa principal influencia? Que grupos ou artistas considerades como inspiración clave no desenvolvemento do voso son?

Antonio: «Os catro somos verdadeiros amantes da música desde a infancia e cada un de nós ten as súas propias influencias, aínda que hai bandas nas que todos coincidimos.

A banda que marcou profundamente a miña existencia aos once anos, e que me motivou a tocar a guitarra e a querer ser músico, son os Beatles, a miña banda con B maiúscula. Pero durante décadas probablemente fun o maior fan neste país da banda californiana Toto, e adoro profundamente a Jeff Lynne e a Electric Light Orchestra. Adoro intensamente o jazz, adoro a Quincy Jones, e tamén son devoto dos grandes compositores de bandas sonoras de cine como John Williams, Hans Zimmer e James Newton Howard, aos que atopo incriblemente inspiradores. E, francamente, adoro todas as grandes bandas de rock clásico (e progresivo).

Podería seguir enumerando nomes durante días... de verdade!».

Fingers: «Eu levo uns anos pillado con Reuben Wilson e con Jimmy McGriff, ambos organistas de Hammond (funk/soul) que desenvolveron a súa carreira nos 60 e 70 principalmente. Levo anos intentado aprender o seu estilo, como funciona o seu miolo para poder fluír co groove que teñen eles facendo o baixo coa man esquerda. Pero escoito máis cousas [risos]. Agora mesmo no cargador de cedés do coche teño a YES, Samurai, Chris Isaak, Gentle Giant, Barclay James Harvest e a Ronnie Earl».

 

Manuel “Johnny Fingers” Quintas (teclados)

 

En maio de 2024 lanzabades “Keep on Moving”, un tema que, daquela, marcaba o primeiro adianto do que sería o voso primeiro disco… que chegaría case un ano despois. Foi esta canción a primeira composta ou xa tiñades unha presa delas e tivestes que elixir?De ser este último o caso, por que “Keep on Moving” como primeiro single?

Antonio: «“Keep on Moving” representa á perfección a nosa esencia como banda. É potente, melódica, ten unha intensidade que medra e un ritmo entrañable que che fai querer moverte. Sentimos que tiña unha certa “maxia” desde o primeiro momento (que non sempre é así). Todas as diferentes partes flúen de xeito natural... namorámonos dela desde o principio e Gabriel Cronauer rematouno creando un vídeo musical divertido e colorido que nos encanta!».

 

 

Con aquel adianto prometiades «unha montaña rusa de emoción, cores, melodía e moito groove». Como fixestes para encapsular estes conceptos neste tema en concreto? Diriades que cumpristes esa promesa?

Antonio: «Cremos que si; é unha canción que ten un pouco de todo: melodías distintivas, un ritmo pegadizo… Comeza con moita potencia cun ritmo entrañable, logo cambia a unha sección máis doce e suave que flúe cara a unha nova melodía moi emotiva, que se vai construíndo gradualmente... gañando intensidade ata chegar ao crescendo final. É unha canción cun toque persoal e pensamos que é diferente, unha da que estamos realmente moi orgullosos».

 

 

 

Como comentabamos tivemos que agardar case un ano para escoitar o voso Welcome to Grey City Funk (2025) ao completo. Como foi o seu proceso creativo? É dicir, como pasaron os bosquexos ou ideas a conformar as cancións que escoitamos agora?

Antonio: «Para ser sincero, é un proceso lento e, a miúdo, as obrigas laborais e familiares o dificultan aínda máis. Estas non son o tipo de cancións que se poden escribir en 15 minutos. Aínda que hai un “xerador creativo” que achega as ideas orixinais; unha vez que chegan ao espazo de ensaio, pasan por un proceso de arranxos con colaboracións dos catro membros, de xeito que, ao final, cada un de nós achega algo da súa personalidade e dos seus “xenes” ao produto final. Pero, normalmente, hai un longo proceso de “arranxos” antes de que esteamos satisfeitos».

Fingers: «Si. O xerador creativo adoita ser Antonio, que trae un diamante en bruto e logo no local de ensaio imos dándolle forma».

 

 

Houbo algún momento no proceso de composición (ou gravación) de especial dificultade? Algún acorde rebelde, un arranxo que non daba soado como debería…?

Fingers: «Si, moitos [risos]. Normalmente dámoslle moitas voltas ás melodías para chegar o resultado final. Como dicía Antonio, é un proceso moi lento e á vez marabilloso no que desfrutamos moito do proceso creativo de composición. Así que non nos agobiamos se algún tema non soa ao principio tan ben como nos gustaría, porque o deixamos respirar e no seguinte ensaio lle damos unha volta… e así os ensaios que necesite».

 

Ao fío, que papel xoga a improvisación á hora de compoñer? E hai sitio para a improvisación tamén nos directos?

Antonio: «A improvisación está no noso ADN. Encántanos “lanzarnos polas escaleiras” intentando aterrar “de pé”, sobre todo en directo. Sempre hai momentos nos que nos deixamos levar. Con todo, a maioría das cancións do álbum teñen un formato máis pechado e estruturado que tentamos respectar... pero en directo sempre hai momentos nos que a “emoción” se desata».

 

Antonio “Endorfino” López (guitarra)

 

O título dá a benvida ao oínte ao voso son, algo coherente co feito de ser o voso primeiro álbum. Vén sendo un convite a mergullarse no voso universo sonoro?

Beni: «En efecto, é un convite cordial á exploración do contido do disco. Nada nos faría máis ilusión que poder transmitir unha sensación positiva a quen escoite».

 

O segundo sinxelo foi “Soul Out”, tema que vós mesmos definiades como «moi cadrado», que non seguía a dinámica do resto de pistas. Como xurdiu este tema en particular?

Antonio: «É unha canción cun certo aire vintage. A idea orixinal foi miña, para as melodías e a harmonía estaba moi ben definida desde o principio, aínda que a parte central coa melodía do teclado de Jonhy foi desenvolvida máis tarde, do mesmo xeito que a estrutura e a conclusión final. E a definición derradeira da sección rítmica por parte de José Ares e Beni foi crucial para o resultado definitivo.

Como anécdota, Johnny comentou que a canción tiña un certo son soul da vella escola, e entón José Ares, o noso antigo batería que gravou o álbum, soltou a modo de brincadeira: “soul out” (en lugar de “sold out”) [risos]… e así foi como se bautizou. É outro dos nosos temas estrela; desfrutámolo cada vez que o tocamos, encántannos tanto as súas melodías como a súa sección rítmica!».

 

 

As oito pezas que recolle o álbum destilan boas vibras, aínda sendo puramente instrumentais.Como utilizastes elementos como harmonizacións ou a estrutura das cancións para transmitir esas sensacións sen a necesidade de palabras?

Beni: «En determinadas ocasións, as harmonizacións utilizámolas para enfeitizar certas partes, abrir o plano sónico, crear certas tensións. Do mesmo xeito, as estruturas vanse creando en función das sensacións que queremos conseguir, que, neste caso, agás “Jet Stream”, que ten un transfondo máis escuro, todos os temas foron feitos baixo un sol radiante [risos]».

 

 

Adoita dicirse que, en xeral, é máis doado compoñer música triste que alegre, sen embargo, o disco destila felicidade. De onde sae tanto optimismo?

Fingers: «Pois gracias polo cumprido [risos]. Supoño que estamos aínda nun momento en que nos fai moita ilusión quedar para ensaiar e facer música e, como comentaba antes, Ferrol é unha cidade para soñar. É o funk da Grey City que se che mete no corpo».

 

Beni Bouza (baixo)

 

“Amazing Time” envolve ao oínte en nostalxia, pero sen deixar que caia na tristura con boas doses de enerxía positiva. Hai algún tempo asombroso que botedes de menos especialmente detrás deste corte?

Beni: «Ningún tempo en especial, quizais a era analóxica [risos]».

Fingers: «Cando o compuximos, a min me recordaba á serie Corrupción en Miami [risos] non sei por que…».

 

 

En “Feel the Vibe”, cara ao final en plena apoteose rítmica, soa unha cita a “El manisero” de Antonio Machín. Foi algún tipo de  homenaxe? Por que incluílo no tema?

Fingers: «Pois si. A melodía saíu sen pensala nun ensaio, que ma estaba pedindo o corpo tocala nun momento de improvisación no que estabamos preparando esa parte final do tema, que é un solo de órgano,e a todo o mundo lle pareceu ben facer esa pequena homenaxe, así que quedou na gravación».

 

 

Ser pasto de quenllas non semella divertido, pero “The Shark Dinner” é un tema desenfadado no que vos atrevedes co reggae. Chegados a este punto non podemos deixar de preguntalo: pasádelo tan ben como parece facendo música xuntos?

Fingers: «A verdade é que si. Para min os ensaios son como un recreo do instituto, un relax total onde descanso do feito o resto do día. Non só tocando cos meus compañeiros de grupo, senón que tamén adoro falar de música con eles, de bandas que nos gustan, de discos… É algo ao que realmente o progreso e a idade non me afectaron, xa que conservo a mesma actitude e ilusión que hai trinta anos».

Beni: Si; para nós, poder quedar no local para facer música é o equivalente á peregrinación a un lugar sagrado. De feito, tan ben o pasamos, que foi o motivo polo que estivemos anos sen nin sequera propoñernos o feito de gravar un disco».

 

 

O son dos sintetizadores móvese entre dúas décadas, a dos 70 (en, por exemplo, “Jet Stream”) e a dos 80 (“Deep Blue”), pero moitas veces ambas décadas conviven en momentos dun mesmo tema. Canto aos teclados, son esas dúas décadas douradas da síntese analóxica a vosa fonte de inspiración?

Fingers: «Grazas pola pregunta. Deches no cravo totalmente. Adoro os teclados analóxicos da década dos 70 e principio dos 80; teño unha ducia deles e desfruto moito tocándoos e investigando en novas sonoridades. Desde o piano Fender Rhodes ata o órgano Vox Continental e variedade de sintetizadores monofónicos e polifónicos da época. 

Por certo, que neste eido as marcas italianas da época eran unha marabilla. Había unha auténtica industria de teclados nos 70 en Italia, marcas como Crumar, Siel, Jen, Farfisa, Elka… son auténticas xoias cun son cálido e persoal que marcaron unha época e aínda hoxe se seguen a utilizar, xa que aínda que hai emuladores dixitais de certos modelos destas marcas, non soan igual que os orixinais.

Comecei hai anos coa primeira versión do Nord Electro —o típico teclado dixital vermello que agora leva todo o mundo porque é moi versátil— que facía de todo, pero cando se estoupou e comecei a comprar teclados analóxicos deime conta que o teclado dixital nunca satisfacera o meu gusto como os teclados analóxicos que me enchen por dentro.

Os teclados analóxicos teñen alma, están vivos, son inspiradores e ademais son bonitos [risos], que máis se pode pedir? Bueno si, que pesen menos [risos]».

 

Marcos Sánchez (batería)

 

A nós “Jet Stream” parécenos o tema máis progresivo do álbum. Védelo así? Que nos podedes contar deste tema, que ademais de pechar o disco é tamén o máis longo?

Antonio: «“Jet Stream” xurdiu como unha idea do noso antigo guitarrista Ramón Barbosa en 2019. Cando comezamos a gravar o álbum, decidimos revisitalo e refinalo. A sección final, que soa incriblemente progresiva e evoca bandas clásicas do xénero, xurdiu espontaneamente no espazo de ensaio. Comezou cunha fantástica liña de baixo creada por Beni, á que José Ares engadiu un gran groove. Eu contribuín entón coa cadencia harmónica e unha melodía de guitarra e Johnny rematouna co brutal órgano Hammond e a extravagancia final do sintetizador.

Converteuse noutra das nosas cancións emblemáticas e á xente adoita encantarlle en directo! Tamén debemos mencionar que as novas cancións que estamos a piques de gravar teñen algo desa sensación poderosa e progresiva que tanto nos gusta».

 

 

O LP foi gravado nos RRStudios (Ferrol) xunto a Danny Abeledo e Melo, dos que destacades a súa «paixón, profesionalidade, traballo duro, implicación e amabilidade». Como foi traballar con eles? Repetiriades?

Fingers: «Pois Melo e Danny como se adoita dicir son da familia. Estamos no seu estudio como na casa e todos os adxectivos que comentas os cumplen con creces.

A verdade é que coñecer a xente tan apaixonada pola música é un pracer e unha honra. Danny participou na producción artística do disco achegando o seu talento na fase de gravación e axudando en arranxos. E, ademais, como é teclista e tamén un pirao coma min polos teclados vintage, pois pasamos moitas horas probando teclados, efectos, arranxos… Vaites, que Danny estaba tan emocionado coma min por gravar [risos]. E eu coma un rapaz nunha tenda de xoguetes. Marabilloso, repetiremos en breve para grabar catro temas novos, esta vez con Marcos Sánchez a batería».

 

Asinado por Laura Bouza, o deseño do disco é bastante retro, oitenteiro, de cores vivas, cun coche que toca o piano e unha lanzadeira espacial que lle dá á guitarra; e todo coa ponte das Pías de fondo. Désteslle algunha pauta a seguir ou tivo total liberdade?

Fingers: «Laura é unha fóra de serie, desborda coa súa paixón pola arte que fai. Escoitou o disco e pillou o concepto moi ben, as ideas son as súas, que o fixo con total liberdade. A súa arte é un complemento á nosa música. De feito, planeamos incluíla nalgún concerto para que, á vez que nós tocamos, ela faga en directo o seu arte de xeito audiovisual».

 

Ferrol é coñecida pola súa variada e prolífica escena musical, que vai do underground ao country pasando pola electrónica, o funk, o grunge ou o folk instrumental. Como vedes vós a cidade, musicalmente falando?

Beni: «Actualmente quizais estamos nun momento complicado no que hai poucos lugares para o desfrute de música ao vivo».

Fingers: «Pois si, como comentaba antes, hai moito músico e moito talento nesta cidade, e moito melómano para o pequena que é. Necesitamos un Hollywood Bowl aquí. Máis actividades para músicos locais, iniciativas que apoien o desenvolvemento do talento local, concursos, apoio institucional...».

 

 

 

O disco leva xa unha tempada fóra, como está a ser a súa acollida?

Fingers: «Pois a familia moi ben [risos]. A xente que o escoita lle gusta moito e ata temos algún oínte que está enganchado, pero por desgraza, non hai moita saída para este tipo de música a non ser que sexas un fóra serie e nós estamos en proceso [risos].

Temos o disco en plataformas (Spotify, Bandcamp, iTunes...) en formato físico (cedé) e en YouTube cada tema con un vídeo».

 

Como son os concertos de Grey City Funk? Cando, e onde, poderemos desfrutar da vosa música ao vivo?

Fingers: «Digamos que en directo facemos unha viaxe interestelar a outra dimensión onde non existe o tempo e o espazo se deforma. Arrastramos o público con nós, viaxamos xuntos… e cando acabamos os devolvemos a terra sans e salvos.

En breve faremos a presentación en Ferrol do disco, pero non quero adiantar acontecementos».

 

 

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendariades? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Marcos: «Sumrrá, Demo Rumudo, Wintering Grounds ;)

Fingers: «Bang74, tamén toco eu [risos]. En Ferrol hai grandes músicos e artistas que fan cousas moi interesantes e con moito talento».

Beni: «Sandford Music Factory, Moon Cresta, The Soul Jacket».

 

Se abrísemos as vosas contas persoais de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergoña

Marcos: «Non escoito música en Spotify, pero na estantería de vinilos os últimos que se moveron foron algúns de Devin Townsend, Yes, Genesis, Opeth, Tangerine Dream, Primus, Steve Reich, St. Vincent e King Crimson».

Fingers: «Eu teño conta, pero non escoito música en Spotify, que aínda non me adaptei. En casa agora mesmo teño posto un vinilo dos Doobie Brothers e no MP3 para correr poño o Southern Harmony and Musical Companion dos Black Crowes ou o Amorica, que ainda que non me apeteza correr me dan un subidón da hostia».

Beni: «Non teño conta de Spotify nin nada que se lle asemelle. Sigo a utilizar formatos clásicos de escoita. Levo unha campaña a tope conSteely Dan e The Crusaders».

Antonio: «Toto».