Rayotaser naceu como dúo, un dúo de música electrónica e synth pop, de sintetizadores directos aos receptores emocionais e ao sistema locomotor dun público que non pode deixar de moverse. Álex Mera (colectivooruga) e Pablo López (exIGLOO) asinaban unha proposta entre o synth pop e o house, en castelán e con ecos de indietrónica.

Debutan con Robocops (La Melona, 2019), longo que, como ben indica o título, remite á infancia e ao paso do tempo, pero tamén a unha realidade asfixiante. Catro anos máis tarde, e logo da saída de Pablo, Mera afronta unha nova etapa en solitario dando forma a unha nova entrega de electrónica e synth pop, tan intensa e emocional que queima: Incendio (Ferror Records, 2022).

Aínda que agora estás detrás dos sintes de Rayotaser, xa che coñeciamos como parte de colectivooruga. Como foi a metamorfose dun grupo a outro?

Álex Mera: «Foi difícil desde o persoal pola separación de Iago, amigo da infancia e compañeiro perfecto nestas aventuras musicais. A parte máis técnica ou compositiva foi fácil e moi satisfactoria».

E por que ese nome, «rayotaser»?

Álex: «Pois ten dúas explicacións; é das poucas cousas boas de pensar demasiado.

Cando o considerei como nome tomei dúas razóns moi ligadas á miña visión existencial. Por unha banda, o contraste de xogar de pequenos aos raios láser e atoparnos agora coas pistolas táser da policía, cambiou o conto. Por outra, ese lóstrego interno que sinto coas malas novas, tristezas varias, decepcións...».

Rayotaser comezou en formato dúo xunto a Pablo López (aínda que descubrimos que Álex Penido (MARYLAND, Helen & Shanna) tamén andivo polo medio?!). Que propiciou este novo proxecto en común?

Álex: «Álex Penido entrara en colectivooruga no último disco que gravamos como tal, Paraíso caníbal (Matapadre, 2013), e foi doado contar con el para Rayotaser. Con Pablo coincidiamos bastante en bolos, festivais... e sempre viña coa leria de tocar en colectivo; tamén foi doado convencelo. Pablo estaba moi ligado á indietrónica naquel momento, alén do que tocaba con IGLOO».

Un día antes da publicación do novo disco, do que falaremos máis adiante, Pablo anunciaba que deixaba Rayotaser por motivos laborais. Como afrontas esta nova etapa en solitario?

Álex: «Pois é raro porque non é nada traumático. Desde a pandemia xa era a cousa así; salvo para un par de compromisos que tiñamos, non estabamos a traballar xuntos. En certo modo, o contexto persoal nun ámbito emocional como é o da música é a clave de todo. Pablo segue a formar parte disto pero de formas máis líquidas e libres e quen sabe se volverá, ou se Rayotaser continuará moito máis.

O que si é certo é que, logo das seis datas de presentación, a proposta mantén a personalidade, e ir só ten un punto moi provocador, moi directo».

Colectivo era coñecido polo seu electro rock bailable que mesturaba infinitas referencias (noise, psicodelia, punk, electrónica), mentres que Rayotaser encádrase entre a electrónica e o synth pop. De que xeito evolucionou ese son dun proxecto ao outro?

Álex: «Deixei de tocar a guitarra. A guitarra permitíame traer esas influencias. Este proxecto quería que fose máis definido».

Dixémolo moi convencidos na pregunta anterior, pero... é realmente así? Como definirías ti a música de Rayotaser?

Álex: «Synth pop con excesos electrónicos, dance, house ou techno. Algo así. Sen pensalo moito e sen actualizar demasiado tampouco».

E se preguntamos polas influencias, a quen sinalarías? Cales son os teus referentes, musicalmente falando?

Álex: «Pois algúns dos que o foron xa non o son, pero probablemente estean presentes sen querer. De atrás cara adiante: ao inicio, Chemical, Prodigy, Daft Punk ou NIN; logo unha época máis de produtores tipo Leftfield ou Laurent Garnier, seguida dunha etapa indietrónica con bandas como Cut Copy, producións como as de Simian Mobile Disco ou propostas como a de Justice. Nada moi exótico!

Nos últimos anos, Disclosure, Kiasmos, Solomum ou Fred Again son o que máis me ten atrapado».

Robocops (La Melona, 2019) é o voso traballo debut, un disco que recollía sete temas compostos despois da vosa demo inicial e que medraron ao vivo. Que vos empurrou, pois, a publicalas?

Álex: «Fixemos as cousas do revés. Primeiro tocamos cun EP de tres temas; o resto de temas para o directo estaban recentemente compostos, pero non gravadas. Logo de moitos bolos paramos e gravamos. Era o seu».

O tema adianto foi “San Junípero”, curiosamente o tema máis antigo, e para o que collestes prestado o título do capítulo cuarto da terceira temporada de Black Mirror (Netflix, 2011). Como non cremos nas coincidencias, por que este título? E por que escoller precisamente esta canción como adianto?

Álex: «Hai moito e pode que non sexa de todo preciso na explicación, pero era polo tema da morte e a perspectiva vital segundo o momento da vida no que te atopes. Que non hai outra que vivir como o sentes, a calquera nivel; en escoller o teu lugar, senón ao final escolle outro por ti».

En Robocops escoitabamos “Technoapocalipsis”, a única peza instrumental do disco. Por que esta excepción?

Álex: «Nos directos os temas estirábanse nunha liña máis instrumental. Esta era a continuación de “Lo he oído” e tiña entidade propia».

Do synthopop deste traballo díxose que evocaba ao de formacións como Dorian ou Presumido... aos que albiscamos no videoclip de “Todo lo que pido”. De onde vén ese chisco ao dúo galego?

Álex: «Bos amigos dende antes de Presumido e de Rayotaser. Tivestes bo ollo [risos]».

A principios de novembro volviades ao mercado discográfico con Incendio (Ferror Records, 2022), unha nova entrega de cinco temas emocionais e intensos de electrónica y synth pop. Cal foi a chama que prendeu este disco?

Álex: «Bloqueo creativo por circunstancias persoais. Imposible desconectar dun momento complexo a través da música; era imposible facer música a esa velocidade, con esa forza dos discos anteriores. Converteuse nun bucle sen moita saída. Era imposible despistarme tocando se o que quería era facer música de baile. Non me saía. E non tocar... iso era a peor condena que podía ter.

Era un EP que tiña que facer. Pode que sexa algo máis persoal que os anteriores e, en certo modo, ata egocéntrico, pero foi unha oportunidade para achegar máis o que son ao que fago».

Partindo de que Incendio é «un disco que nace da ruptura e o seu dó», traballas sobre estes sentimentos como fío condutor do álbum?

Álex: «Eses sentimentos son os autores deste EP. Case non hai un eu racional manipulando o relato, é bastante cru. Era unha proba, ver se había rancor ou cousas así que non fan máis que retardar o cambio de etapa. Sentinme ben de que non saíu cousa fea. Só tristeza. Aceptada».

De que xeito trasladas, ou traduces, estes sentimentos ás cancións? Foron estas emocións a túa única inspiración á hora de compoñer ou houbo outras variables en xogo?

Álex: «Como dicía, é bastante cru. É directo e ten pouca metáfora. Máis que inspiración foi unha extorsión por parte da miña tristeza naquel momento».

Temas como “Todo mal”, “Llorando por ti”, ou o mesmo “Incendio” que dá nome ao disco, reflicten esa dor que comentabamos antes, pero tamén deixan entrever momentos de esperanza, quizais? Dirías que, dalgún xeito, o disco ten, ou tivo, un efecto sandable?

Álex: «Terapéutico, pero tamén deu vertixe no seu momento. Afondar na tristeza, deixarte nese estado como rendición vital, era algo necesario no meu caso. Pero tamén é certo que poucas cousas fóra do amor ou a música me ofrecen motivación suficiente e chegou un punto que non había ganas de nada trivial. De nada».

Graficamente, os discos semellan polos opostos; mentres que o primeiro ten un deseño minimalista con letra e imaxe en cores neutras, o segundo vén envolto por unha ilustración asinada por Victoria Lamas bastante máis colorida, aínda que os debuxos son algo... perturbadores? Que representan?

Álex: «O primeiro foi obra de Iago Martínez, do que falabamos antes sobre colectivooruga. Foi unha interpretación súa e penso que, a pesar do colorido en canto a sons, había moita escuridade en xeral nese disco.

No último, Victoria falou comigo un par de horas e levou a idea do universo persoal como saturante e obstrutor cando te bloquea por dentro; algo así. É perturbador aquilo que non controlamos nin entendemos. O mesmo cando un non dá pé por cuestións emocionais».

Alén da parte gráfica, que outras diferenzas, ou similitudes, atopas entre ambos traballos?

Álex: «Son diferentes. Moito. En sentido, execución, obxectivo... Este último é imperativo, Robocops é fantasía».

Incendio vén da man da —recoñecida e prolífica— discográfica galega Ferror Records. Como está a ser a experiencia xunto a eles?

Álex: «Un pracer. Sinto como un punto familiar con eles. É unha gozada».

Despedías o ano pasado enriba dos escenarios (que mellor!). Que aparellos compoñen, normalmente, o teu live set?

Álex: «Levo un secuenciador/sampler, tres teclados polifónicos e un monofónico para o baixo».

Que poderá agardar o público dun concerto de Rayotaser? Como os enfocarás agora que, en principio, estarás ti só sobre as táboas?

Álex: «Hai momentos para todo, a verdade. Os temas novos son máis suaves e lentos, pero ao final van saíndo os anteriores e xa se botan uns pequenos bailes.

Eu tómoo como unha oportunidade de perfeccionar todo e ser capaz de conmover cada vez máis desde o traballo constante e honesto».

Teremos que agardar moito máis para desfrutar da túa música ao vivo ou xa tes algunha vindeira data pechada que poidas adiantar?

Álex: «Logo destas presentacións teño datas, pero en principio prefiro agardar uns meses e centrarme noutras cousas nas que ando metido. Para primavera haberá algunhas datas e algunha outra novidade».

Na actualidade, que artista ou grupo galego nos recomendarías? Algún favorito que deberiamos coñecer?

Álex: «Moitos, pero por non esquecer a ningún vou reducir a Músculo!».

Se abrísemos a túa conta persoal de Spotify, que escoitariamos? 100% Sinceridade, 0% Vergonza

Álex: «Playlists como ‘A-Chill-i’ o ‘Bad Things’, para a ocasión. Temas desde Bad Gyal ata Steve Lacy. Non me dá ningunha vergonza. Pasei polo grunge, o nu metal, o electro, o synth pop... Dáme máis medo pensar en levar todo este tempo escoitando o mesmo!».